DADDY'S HOME 2 MOVIE ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ. To 2015, ο θετός πατέρας Μπραντ βρέθηκε να συνυπάρχει στο ίδιο σπίτι με τον αντίθετο...
DADDY'S HOME 2 MOVIE ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ.
To 2015, ο θετός πατέρας Μπραντ βρέθηκε να συνυπάρχει στο ίδιο σπίτι με τον αντίθετο χαρακτήρα Ντάστι. Οι δυο τους ισορροπούν τη σχέση τους, όμως η άφιξη των δύο αδιάκριτων ηλικιωμένων πατεράδων τους, για τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές, βάζουν σε μπελάδες την οικογένεια.
Μετά την πρώτη κομεντί "Daddy’s Home" (Γύρισε ο Μπαμπάς) του 2015, μια ανάσα πριν τα φετινά Χριστούγεννα, η Paramount, επαναπροσλαμβάνει τον Sean Anders, σκηνοθέτη του πρώτου φιλμ και με πρωταγωνιστές τους Will Ferrell και Mark Wahlebrg, δημιουργεί ένα sequel, στα γνωστά πρότυπα των εορταστικών κομεντί της σειράς. Η φετινή ανανέωση του casting, αφορά την προσθήκη των γερόλυκων Mel Gibson και John Lithgow, στους ρόλους των ατσούμπαλων και αφάσιων παππούδων. Δεν χρειάζεται να συγκρίνουμε την εν λόγω ταινία και είδος, με σινεμά βαρέως προβληματισμού, ούτε με ταινίες που έχουν επηρρεάσει το παγκόσμιο σινεμά, όμως και πάλι, δεν παύει να υπακούει σε κάποιους θεμελιώδεις κανόνες, που οποιαδήποτε φιλμική κατασκευή οφείλει να τηρεί, ώστε να στέκεται απλά και μόνο αξιοπρεπώς.
Δυστυχώς, σε κάποιες περιπτώσεις, δεν μπορούμε να σταθούμε με μόνο γνώμονα το ρητό "το κρίνουμε γι’αυτό που είναι, ως αφελές εορταστικό προιόν", καθώς κάτι τέτοιο υποβιβάζει και το δημιούργημα, αλλά και τον δημιουργό, αλλά βλέπουμε το "Daddy’s Home" σφαιρικά, υπό τους κανόνες της κωμωδίας. Δυστυχώς, η κομεντί αυτή αποτυγχάνει, στο μεγαλύτερο μέρος της, να κάνει τον θεατή να γελάσει, καθώς η έλλειψη από αστείες σκηνές, gags και ατάκες, είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς, κάτι που συνοδεύεται από έλλειψη σεναριακής ανάπτυξης σε πολλά επίπεδα. Η συγκατοίκηση των δύο παππούδων με την λοιπή "οικογένεια" σε Χριστουγεννιάτικο θέρετρο, θα μπορούσε να ήταν αφορμή για τη δημιουργία ευτράπελων, τραγελαφικών και ξέφρενων καταστάσεων, ειδικά με τους αντίθετους και προβληματικούς χαρακτήρες που το φιλμ διαθέτει, όμως σεναριογράφοι και σκηνοθέτης δεν εκμεταλλεύονται επαρκώς το υλικό.
Όλα εδώ είναι τυποποιημένα, πάνω σε μια φλατ πλοκή, που στην ουσία δεν υφίσταται, ενώ χλιαρές σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη, με τρόπο μπερδεμένο, πρόχειρο και σε μια γενικότερη αίσθηση, διεκπαιρεωτικού αυτόματου πιλότου. Οι προσθήκες των Mel Gibson και John Lithgow, αποτελούν ευχάριστη νότα στο cast, καθώς όποτε εμφανίζονται δίνουν έναν cool αέρα φρεσκάδας, όντας επαρκείς στους ρόλους τους, ο μεν καλοστεκούμενος νάρκισσος, ο δε αφελής ενοχλητικός τύπος που προκαλεί αναστάτωση, είναι οι μόνες περιπτώσεις στο φιλμ που προκαλούν ένα στοιχειώδες γέλιο. Οι M.Wahlberg και W.Ferrell, έχουν καλή χημεία όπως και στο πρώτο φιλμ, όμως σε ένα άνευρο φιλμ που δνε εκμεταλλεύεται καθόλου χαρακτήρες και καταστάσεις, οι ηθοποιοί από μόνοι τους αδυνατούν να εξιψώσουν το σύνολο.
Πολλές σκηνές είναι αχρείαστες χωρίς να οδηγούν κάπου, όπως αχρείαστες και αντιδεοντολογικές, είναι και προσθήκες που αφορούν εξτρεμιστικά σεξουαλικά υπονοούμενα, ειδικά σε σκηνές με παρόντα ανήλικα παιδιά, πράγμα προβληματικό που δεν τιμά τους δημιουργούς και πρέπει ν’αναφερθεί. Σε γενικές γραμμές, το ιδεολόγημα που θίγεται ως πρόσχημα, είναι διάφορες πτυχές της Αμερικάνικης οικογένειας, όσον αφορά τις σχέσεις γονέων με παιδιά, τα προβλήματα συνύπαρξης μεταξύ των, τους μη διακριτούς πλέον, οικογενειακούς ρόλους πατέρα-μητέρας, τα έθιμα και συνήθειες, τα ευτράπελα της Αμερικάνικης νομοθεσίας, τομείς που θα μπορούσαν να καυτηριαστούν, αλλά περνούν άκρως επιφανειακά και με ανιαρό τρόπο. Γενικά το Daddy’s Home 2, πέραν τις μεμονωμένες προσπάθειες μικρών και μεγάλων πρωταγωνιστών, δεν διαθέτει ούτε το ρυθμό, ούτε στοιχειώδες χιούμορ, ώστε να δικαιολογεί τον τίτλο της εορταστικής κομεντί, που βλέπεται ευχάριστα.
THE VERDICT
Οι δύο ατίθασοι μπαμπάδες που ζουν στην ίδια οικογένεια επιστρέφουν, αυτήν τη φορά με την προσθήκη των δύο παρασιτικών ηλικιωμένων πατεράδων τους. Το sequel του πρώτου "Daddy’s Home", δεν διαθέτει σεναριακή έμπνευση, φαντασία, ούτε το χιούμορ που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί ως σάτιρα, αλλά είναι μια άνευρη συρραφή διεκπαιρεωτικών πλάνων που δεν κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Στα συν τα δίδυμα Gibson-Lithgow, Ferrell-Wahlebrg, που μόνα τους δεν αρκούν.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
THE VERDICT
Οι δύο ατίθασοι μπαμπάδες που ζουν στην ίδια οικογένεια επιστρέφουν, αυτήν τη φορά με την προσθήκη των δύο παρασιτικών ηλικιωμένων πατεράδων τους. Το sequel του πρώτου "Daddy’s Home", δεν διαθέτει σεναριακή έμπνευση, φαντασία, ούτε το χιούμορ που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί ως σάτιρα, αλλά είναι μια άνευρη συρραφή διεκπαιρεωτικών πλάνων που δεν κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Στα συν τα δίδυμα Gibson-Lithgow, Ferrell-Wahlebrg, που μόνα τους δεν αρκούν.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
COMMENTS