Brawl in Cell Block 99 Movie Review Ο Μπράντλεϊ, πρώην πυγμάχος, απολύεται απ’ τη δουλειά του ενώ ο γάμος του βρίσκεται στα όριά του. Θα...
Brawl in Cell Block 99 Movie Review
Ο Μπράντλεϊ, πρώην πυγμάχος, απολύεται απ’ τη δουλειά του ενώ ο γάμος του βρίσκεται στα όριά του. Θα γίνει βαποράκι δουλεύοντας με έναν φίλο του, σύντομα όμως θα καταλήξει στη φυλακή. Η συμμορία της φυλακής τον υποχρεώνει να εκτελεί εντολές, ενώ ο Μπράντλεϊ, καταλαβαίνει ότι για την επιβίωσή του, θα πρέπει να γίνει βίαιος.
Ο S. Craig Zahler, του υπερβίαιου γουέστερν "Bone Tomahawke", επιστρέφει με τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, "Brawl in Cell Block 99" (ελλ. τίτλος: Καβγάς στο Κελί 99), αποδεικνύοντας ότι ήρθε για να μείνει. Πρόκειται αναμφίβολα για ένα φέρελπιν σκηνοθέτη, με μεγάλη αγάπη για το σινεμά περασμένων δεκαετιών, με ανάλογη σύγχρονη-ντεμοντέ αισθητική b-movie, κάτι που φαίνεται έντονα στο Brawl. Με έντονες επιρροές από βίαια 70s δράματα, (βλ. Deathwish, Dirty Harry, το ύφος ταινιών του Sam Peckinpah), ο Zahler φαίνεται ένας ψαγμένος θιασώτης του είδους, ενώ τοποθετεί στον πυρήνα τον αγνώριστο εδώ Vince Vaughn, σε έναν απ’ τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του.
Στα χνάρια του Charles Bronson κυρίως, ο Βον πλάθει τον εκπληκτικό και μνημειώδη χαρακτήρα του φυλακισμένου Μπράντλεϊ, που δίνει μια εκπληκτική ερμηνεία, χρησιμοποιώντας όλα τα εκφραστικά μέσα ενός ηθοποιού, ισορροπώντας το συναίσθημα, με το macho σωματικό παίξιμο. Ο Vaughn εδώ είναι σαρωτικός ανά στιγμές, με τα εκρηκτικά, βίαια ξεσπάσματα, διαθέτοντας το εκτόπισμα ενός Tom Hardy, γεμίζει τα πλάνα, εκπέμπει ηλεκτροφόρα vibes και παίρνει στην πλάτη του το καλοκουρδισμένο δράμα του Zahler. Ο Vaughn είναι εκφραστικότατος σε ευρεία γκάμα, απ΄ τους καλοπαιγμένους διαλόγους με την γυναίκα του, τους λεκτικούς προλόγους-μονολόγους σκηνών ξύλου, χτίζει έναν ολοκληρωμένο κι εγκεφαλικό χαρακτήρα, που πείθει χωρίς φλυαρίες.
Από κοντά, ο Zahler αβαντάρει σκηνοθετικά τον πρωταγωνιστή του, χτίζοντας την πιο κατάλληλη ατμόσφαιρα κι εντός φυλακής, με σκιές και παγωμένα μπλεδίζοντα χρώματα, ως απεικόνιση της καθόδου του ήρωα στον Άδη. Οι χρωματικές παρεμβάσεις καθόλη την ταινία, ντύνουν εξαίρετα το όραμα του ικανότατου Zahler, που δεν εξαφανίζει το υπόλοιπο φιλμ προς χάριν βίαιων στιγμών, αλλά χτίζει σταθερά και μεθοδικά το έδαφος για την ύστατη στιγμή. Οι ρυθμοί αρχικά είναι νωχελικοί, ενώ ο φακός του Zahler αιχμαλωτίζει τις πλέον καθοριστικές στιγμές της ζωής του πρώην πυγμάχου, που καταλήγει στη φυλακή μετά από μια άτυχη συναλλαγή ναρκωτικών. Η ανάπτυξη των χαρακτήρων που πλαισιώνουν τον Vaughn είναι σίγουρα επαρκής, η αίσθηση μιας υπόκωφης έντασης που κοχλάζει είναι διαρκώς παρούσα, ενώ τα γεγονότα κλιμακώνονται σιγά σιγά, καταλήγοντας σε ένα βίαιο κρεσέντο, γυρισμένο με μαστοριά απ’ τον Zahler και τη φιγούρα του Vaughn να κυριαρχεί.
Παράλληλα με τον οπτικό φόρο τιμής σε αντίστοιχα φιλμ του ’70, ο Zahler δημιουργεί ένα υπαρξιακό δράμα, χρησιμοποιώντας έναν αντιήρωα που προσωποποιεί την αποκτήνωση των ανθρώπινων ενστίκτων, με μόνο γνώμονα την ζωώδη επιβίωση στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις-φυλακές, την απομάκρυνση απ’ τα πνευματικά αγαθά, το Νιτσεϊκό νόμο της αγέλης και της επικράτησης του ισχυρότερου. Πρόκειται για μια ταινία με ένταση, πάθος, έναν εκπληκτικό Vaughn και έναν σκηνοθέτη, που παραδίδει ένα απ’τα καλύτερα δείγματα Αμερικάνικου σινεμά, μέχρι τώρα.
The Verdict
Ο πρώην πυγμάχος και πρόσφατα απολυμένος Μπράντλεϊ, βρίσκεται στη φυλακή εξαιτίας ενός αποτυχημένου deal. Όταν συγκρουστεί με τη συμμορία της φυλακής, όλα βγαίνουν εκτός ελέγχου. Βίαιος φόρος τιμής σε αντίστοιχα grindhouse films του ’70, υπαρξιακό κοινωνικό δράμα χαρακτήρα, το νέο φιλμ του S.C. Zahler, με ελάχιστες αδυναμίες, είναι πολύπλευρο, με μια εσωτερική δύναμη που πηγάζει απ’ την εκπληκτική, άξια θαυμασμού ερμηνεία του Vince Vaughn.- Στελίνα Θεοδοσοπούλου
COMMENTS